Interview - De Poulain

Thomas over Dirk:

‘Ik was 13 of 14 toen ik voor het eerst Bezonken rood zag, een legendarisch stuk waarin Dirk meespeelde. Ik had nog nooit zoiets gezien. Zeker ook de techniek van Guy Casiers, maar toch vooral Dirk. Wat die man daar stond te doen, dat was gewoon mindblowing. Elke prestatie die Dirk levert als acteur vind ik getuigen van een ongelooflijk métier: voorbereiding, toewijding, hard werken, talent...  

Ik wou mezelf wel opnieuw uitdagen om met een van mijn ‘helden’ samen te werken. De truc is vooral om samen te werken met mensen die iets kunnen wat jij niet kan en naar wie je opkijkt. Ik hou ook van een lang maakproces en Dirk was er in dit geval al vroeg bij betrokken. Een jaar voor de première lag er al een tekst op tafel waarover ik met hem in gesprek ging: waar bleef hij aan haken en waaraan niet, en hoe kwam dat? En dan volgde er een nieuwe versie, en nog een, en nog een. Deze manier van werken zorgde ook dat Dirk met een totaal gekende tekst aan de eerste repetitie kon beginnen, in een afgewerkt decor en licht. Dan kan je je tijd nemen om in de diepte te werken. Aan elke 5 minuten van de voorstelling hebben wij een volledige werkdag samen kunnen werken.

Dirk en Nabou zitten op een totaal ander punt in hun carrière, maar iedereen zit toch met dezelfde kwetsbaarheden en dezelfde onzekerheden. Die moet je als regisseur positief kunnen counteren naar vrijheid, zekerheid, vertrouwen… En daar heb ik tijdens dit maakproces zeker voor mezelf veel over opgestoken. Over people management kan je blijven bijleren. Dat kan nog altijd beter.’ 

Thomas over Nabou:

‘Sommige keuzes gaan heel intuïtief. Bij deze monoloog van Dirk wist ik al heel snel dat ik live muziek wou. Als je de zoon van Susan Sontag laat spreken, leek het mij goed om daar een tegengeluid tegen te plaatsen. Tégen hem, maar ook als ondersteuning vóór hem. Het geluid moest troosten en tegelijkertijd saboteren. De muzikant moest iemand zijn die lijnrecht tegenover Dirk stond. Dat idee speelde al in mijn achterhoofd toen ik Nabou enkele jaren geleden zag spelen op Jazz Middelheim. Ik wist meteen: als zij beschikbaar is, dan is mijn puzzel gelegd.

Nabou had veel podiumervaring als muzikant en misschien minder theaterervaring, maar ik probeer me altijd gewoon te omringen met een kwalitatief team. Het maakt niet uit wat je discipline is, zolang je maar dezelfde taal spreekt. Dan is het als regisseur mijn taak om, net als een dirigent, de richting te bepalen en de grenzen af te bakenen waarbinnen alle betrokkenen heel vrij hun talent kunnen botvieren.

We hadden veel diepgaande gesprekken vooraf. Nabou ging daarna aan de slag met mijn richtlijnen en dankzij veel zoeken, inspiratie en improvisatie was het een feest om op die manier samen te werken.

Als ik die dag niet naar Jazz Middelheim was gegaan was het waarschijnlijk iemand anders geweest die de muziek had gemaakt. Maar dat geldt voor elk radartje van een toneelstuk: neem een van de deeltjes weg en het zou een totaal ander eindresultaat hebben: niet gelijk, wel gelijkwaardig.’